දිවයිනේ කීර්තිමත් විශ්වවිද්‍යාලයක ආචාර්යවරයකු ඉදිරිපිට රසායන ඉංජිනේරු විද්‍යා විෂයයන් හදාරන අවසන් වසරේ සිසුන් තිදෙනෙකි. සිසුන් සහ ආචාර්යවරයා අතර සිදුවූ සංවාදයෙන් අනතුරුව ආචාර්යවරයා රසායන ද්‍රව්‍ය ගෙන්වා බෙදාහරින පෞද්ගලික ආයතන කිහිපයක දුරකථන අංක කරකවා ඇමතුම් ලබා ගත්තේය. මේසය මතුවූ කඩදාසි කොළයක රිසිවරයේ අනෙක් පසින් කියෑවෙන දේ සටහන් කර ගත්තේය. ඉන්පසු කඩදාසි කොළය මත සටහන්වී ඇති මිල ගණන් සස¹ බැලුවේය. අවසන දිග සුසුමක්‌ හෙලූ ආචාර්යවරයා සිය කුඩා කාමරයේ දුර්වර්ණ වූ සිවිලිම දෙස බලාගෙන කල්පනා කරන්නට වූයේය.
රු. 38,000, රු. 18,000, රු. 9500, රු. 5200 ආදී වශයෙන් කඩදාසි කොළය මත සටහන්වී තිබුණේ අදාළ සිසුන් තිදෙනාගේ පර්යේෂණ ව්‍යාපෘතිය සඳහා අවශ්‍ය වන රසායන ද්‍රව්‍යයක ග්‍රැම් 100 ක් මිලට ගැනීම සඳහා ඒ ඒ සැපයුම්කරුවන් විසින් දුන් මිල ගණන්ය. ගැටලුව වන්නේ මෙම ව්‍යාපෘතිය සඳහා එම ශිෂ්‍ය කණ්‌ඩායමට විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රතිපාදනයක්‌ ලෙස ලැබෙන මුදලය. එය රුපියල් 5000 කින් වීමය. (මෙවැනි විශ්වවිද්‍යාල පර්යේෂණ ව්‍යාපෘතියකදී එක් කණ්‌ඩායමකට වියදම වශයෙන් ලැබෙන උපරිම මුදල රුපියල් 5000 කි.)
