Sunday, November 10, 2013

අධ්‍යාපනය කියන්නේ සමාජ ආයෝජනයක්‌.

 ශිෂ්‍යත්ව විභාගය පහෙන් හතටද? වෙනස්‌ විය යුත්තේ විභාගයේ ව්‍යහයයි  වසර නොවේ 


පේරාදෙණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ සමාජවිද්‍යා අංශයේ මහාචාර්ය දයා අමරසේකර
 මේ අධ්‍යාපනයෙන් දෙමවුපියන්ට  දරුවො නැති වෙනවා!






අධ්‍යාපනය සමාජ විද්‍යාත්මකව ඔබ දකින්නෙ කොහොමද?

දැනුම, රැකියා කුසලතා සංස්‌කෘතික අගයන්, සම්ප්‍රේෂණය කිරීම නැත්නම් බෙදා හැරීමට මඟ පෙන්වන සමාජ ආයතනය අධ්‍යාපනයයි. ඉංග්‍රීසි භාෂාවේ education කියන පදය හැදිල තියෙන්නේ ලතින් භාෂාවේ educare යන වචනයෙන්. ඒකෙ තේරුම පිටතට මතු කර ගැනීම' කියන එකයි. මේ මතුකර ගන්නේ මොනවද, දක්‍ෂතා, ආකල්ප, වටිනාකම් සහ උරුමයන්. ඒ නිසා තමයි ටැන්සානියාවේ හිටපු ජනාධිපතිවරයෙක්‌ වන ජුලියස්‌ නියරේරේ කීවේ 'සමාජයේ රාශිභූතව පවතින ප්‍රඥාව හා ඥානය එක පරම්පරාවක සිට ඊළඟ පරම්පරාවට සම්ප්‍රේෂණය කිරීමෙන් සමාජයේ අනාගත පුරවැසියන් වනු පිණිස හා සමාජය පවත්වා ගෙන යැමට සුදුසු පරිදි ළමා පරපුර සකස්‌ කිරීමේ ක්‍රියාවලිය අධ්‍යාපනයයි කියල.

Thursday, November 7, 2013

ආශ්චර්ය උදාවිය යුත්තේ ළමුන්ට නොවේද?


ආසියාවේ ආශ්චර්යය සිරිලක බවට පත් කර ගැනීමේ දැවැන්ත වැඩසටහනක ආණ්‌ඩුව යෙදී සිටින බව ආණ්‌ඩුවේම ඇත්තන් ප්‍රකාශ කරති. රාජ්‍ය හා අනෙකුත් මාධ්‍ය හරහාද මේ වාදයම ඉස්‌මතු කරමින් සිටී.


එහෙත් ආශ්චර්යමත් යුගය නිසැකවම උදාවිය යුත්තේ දැයේ අනාගතය භාරගන්නට ඉන්නා අහිංසක දරු පැටවුන්ටය. උන්ගේ හෙට දවස ආලෝකවත් නොකළොත් අනාගතයේ රට පත්වන්නේ අඳුරකටය.


මතුපිටින් බලන්නෙකුට කාපට්‌ පාරවල්, අධිවේගි මාර්ග මෙන්ම යාන වාහනද අතොරක්‌ නැතුව දැකගත හැකිය. එහෙත් රට අභ්‍යන්තරයේ ගැමි ජීවිතවල ගැටලු කොතරම් ද ඒවායින් බැටකන්නේද අහිංසක දූ දරුවන්ය. රට සංවර්ධනය කිරීමේ අනේක විධ උපායමාර්ග තිබේ. එහෙත් ඒවා ග්‍රහණය කර ගන්නා වගක්‌ පෙනෙන්නට නැත.

Friday, October 4, 2013

ඉතින් කොහොම හදමුද අපි රටට හෙටක්‌
































දිවයිනේ කීර්තිමත් විශ්වවිද්‍යාලයක ආචාර්යවරයකු ඉදිරිපිට රසායන ඉංජිනේරු විද්‍යා විෂයයන් හදාරන අවසන් වසරේ සිසුන් තිදෙනෙකි. සිසුන් සහ ආචාර්යවරයා අතර සිදුවූ සංවාදයෙන් අනතුරුව ආචාර්යවරයා රසායන ද්‍රව්‍ය ගෙන්වා බෙදාහරින පෞද්ගලික ආයතන කිහිපයක දුරකථන අංක කරකවා ඇමතුම් ලබා ගත්තේය. මේසය මතුවූ කඩදාසි කොළයක රිසිවරයේ අනෙක්‌ පසින් කියෑවෙන දේ සටහන් කර ගත්තේය. ඉන්පසු කඩදාසි කොළය මත සටහන්වී ඇති මිල ගණන් සස¹ බැලුවේය. අවසන දිග සුසුමක්‌ හෙලූ ආචාර්යවරයා සිය කුඩා කාමරයේ දුර්වර්ණ වූ සිවිලිම දෙස බලාගෙන කල්පනා කරන්නට වූයේය.

රු. 38,000, රු. 18,000, රු. 9500, රු. 5200 ආදී වශයෙන් කඩදාසි කොළය මත සටහන්වී තිබුණේ අදාළ සිසුන් තිදෙනාගේ පර්යේෂණ ව්‍යාපෘතිය සඳහා අවශ්‍ය වන රසායන ද්‍රව්‍යයක ග්‍රැම් 100 ක්‌ මිලට ගැනීම සඳහා ඒ ඒ සැපයුම්කරුවන් විසින් දුන් මිල ගණන්ය. ගැටලුව වන්නේ මෙම ව්‍යාපෘතිය සඳහා එම ශිෂ්‍ය කණ්‌ඩායමට විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රතිපාදනයක්‌ ලෙස ලැබෙන මුදලය. එය රුපියල් 5000 කින් වීමය. (මෙවැනි විශ්වවිද්‍යාල පර්යේෂණ ව්‍යාපෘතියකදී එක්‌ කණ්‌ඩායමකට වියදම වශයෙන් ලැබෙන උපරිම මුදල රුපියල් 5000 කි.)